ACE – jaargang 1992

Gaf het laatste nummer van 1991 al goed de richting aan, het eerste nummer van 1992 mag achteraf beschouwd worden als dé blauwdruk voor de daarop volgende jaren. Behalve de foto’s op de kaft en rijkelijk verspreid door het blad heen, werd ook het lettertype en de opmaak gewijzigd waardoor het allemaal iets prettiger leesbaar werd. Dit was mogelijk geworden omdat de manier van werken om tot het eindresultaat te komen veranderde: zo werd dankzij enig hocus-pocus werk van Jan-Pieter de tekst nu rechtstreeks vanuit WordPerfect verkleind en in de juiste pagina-volgorde geprint, hierna hoefden “alleen nog maar” de plaatjes en foto’s ingeplakt te worden. Veel tekenwerk wat eerst met stift en liniaal gemaakt was, zoals de voorkant en de kopjes boven de artikelen, werd vervangen door digitale tekeningen gemaakt met – je kunt je het bijna niet meer voorstellen – DrawPerfect.

Het plaatsen van foto’s had een behoorlijk impact op het redactionele werk. Dit was allemaal natuurlijk nog vóór het digitale tijdperk waardoor de weg van fotograaf tot aan gepubliceerde foto nogal lang en omslachtig was, naar huidige begrippen althans. We wisten toen niet beter. De meeste spotters fotografeerden dia’s, die moesten dus eerst afgedrukt worden. Als alle afdrukken verzameld waren gingen deze naar een fotograaf die ze ging “rasteren”. Uiteraard kostte dit ook geld, iets wat Spotting Group Eindhoven niet bepaald in overvloed had. Als eenmaal de rasters weer opgehaald konden worden volgde vaak nog dezelfde dag (het was regelmatig kantje boord met de planning) de inmiddels traditionele “knip en plak avond”.

Die vond eigenlijk altijd plaats bij Jan-Pieter thuis, zodat we nog na het samenvoegen van de artikelen, passen en meten met de tekst, het uit de duim zuigen van fototeksten (vandaar dat er wel eens flauwe humor tussen zat, want hoe later op de avond…), enzovoort enzovoort, de definitieve kopij uit de laserprinter konden laten rollen. Daarna volgden nog het op maat snijden en inplakken van de gerasterde foto’s. Meestal werd het nachtwerk, de zucht “zoooo… het is klaar” kwam niet zelden pas rond 1 uur ‘s nachts. Gelukkig werd de motivatie door de beneden verdieping altijd op peil gehouden met bier en chips!

Ook met de spottersgroep zelf ging het goed: de “reiscommissie” kwam goed op stoom en wist meerdere fraaie basisbezoeken en reizen te organiseren. Het ledenaantal steeg, net zoals de “status” van SGE bij de andere Nederlandse spottersclubs. Ook deed het SGE het gevoelsmatig als “eeuwige tweede” niet slecht bij de inmiddels traditioneel geworden jaarlijkse spotters-kampioenschappen. Het enige wat achter bleef was de bijdrage door de leden aan het blad, op dat moment nog niet zorgelijk maar het zou zich uiteindelijk wel gaan ontpoppen als de achilleshiel…

---